Als redacteur van een medisch vakblad kom ik regelmatig in een ziekenhuis of een huisartspraktijk. Bijvoorbeeld voor het maken van een reportage, waarbij ik regelmatig een dagje meeloopt een medisch specialist. Zo stond ik afgelopen jaar met mijn neus bovenop een hartoperatie bij een 2-jarig jongetje, liep ik mee met een dak- en thuislozen psychiater en mocht ik een dag meedraaien bij de Jenninek. Om een mooie reportage te maken is het wel noodzakelijk dat er ook een fotograaf mee gaat.

Dat is meestal geen enkel probleem. De meeste ziekenhuizen en specialisten zijn het gewend om met (vak)media om te gaan en er worden altijd goede afspraken gemaakt wat betreft vertrouwelijke informatie en de privacy van patiënten. Een enkele keer gebeurt het dat een communicatieafdeling vooraf zeer terughoudend is met het toegang verlenen aan een fotograaf. Vooral als het gaat om kwetsbare patiëntengroepen, zoals in de verslavingszorg of psychiatrie nogal eens het geval is. Zij willen, terecht, hun patiënten in bescherming nemen, maar vergeten daarbij soms dat patiënten zelf ook een mening hebben.

Patiënten beschermen, dat was de reden dat een kinderarts uit Delft de fotograaf met wie ik samenwerkte onlangs de deur wees. Ondanks dat zijn patiënten uitgebreid in beeld zijn geweest in eerdere reportages van Zembla en de NOS. Niet alleen wilde hij niet de patiënten naar hun mening vragen, ook de ouders liet hij erbuiten. Voor een journalist is verhaal zonder beeld helaas ondenkbaar, dus werd de reportage op het laatste moment afgeblazen.

Dat terwijl de praktijk juist leert dat patiënten zelf vaak het nut inzien van een reportage, zeker in een medisch vakblad. Ik vraag bij elke reportage altijd de toestemming van de patiënt. Wil hij of zij niet in beeld, dan gebeurt dat ook niet. Daarom is het jammer als artsen zelf voor hun patiënten gaan denken en vooraf elke mogelijkheid om een reportage te maken uitsluiten. Ik vraag me af in welke situaties een arts voor zijn patiënten moet denken om ze te beschermen tegen de media?